روزهای کودکی

17 اردیبهشت 93 یه لحظه آرامش، یه خواب راحت شبانه، خوردن یه صبحانه بدون دغدغه، خوندن کتاب مورد علاقه یا روزنامه، خیره شدن به تلویزیون و دیدن یه فیلم مسخره بی موضوع، خرید بی استرس و ... اینها همه آرزوهای کوچیکیه که می دونم برای کسی که دو، سه سال اول رشد بچه اش رو پشت سر گذاشته و البته برای کسی که مادر نیست حنده دار به نظر میاد.. ولی من حتی گاهی یادم میره که کمردرد گرفتم و باید بشینم و کمی استراحت کنم! گذشت زمان رو عقربه های ساعت بهم نشون میده وقتی چشمم به ساعت می افته و می بینم که دو ساعته دارم تو خونه مدام راه می رم و به امورات آقا دانیال می رسم... دوران دو هفته ای از شیز گرفتن دانیال تمام شد و تازه داره موضوع زندگی بدون می می! کنار میا...

اول اردیبهشت 93 روزهای پایانی 19 ماهگی دانیال، فصل بهار و خنکی هوا بهترین بهانه برای از شیر گرفتن دانیال بود. الان 3 روزه که با وانمود کردن زخم شدن سینه به وسیله پودر الوئه ورا یا همون صبر زرد تونستم بچه رو قانع کنم که می می زخم شده و با همین ترفند نزدیک نمی شه و جرات نمی کنه لب بزنه!! مثلا دلش برام می سوزه! اما نصف شب که از خواب بیدار می شه و البته هوشیار نیست بهش شیر می دم و تصمیم دارم تا یه چن روزی همین روند رو ادامه بدم تا حداقل شوکه نشه... خوراکش که فعلا تغییر آنچنانی نکرده و حتی قرص اشتها هم خیلی کارساز نبود.. برنامه سخت بعدی از پوشک گرفتن!     ...